«حسین مسرّت» در گفت وگو با ایسنا یكی از نادره مردان روزگار ایران را دكتر «علی اكبر سیاسی» خواند و گفت: «علی اكبر سیاسی» را كه با عنوان بنیانگذار دانشگاه تهران می شناسند، در سال 1273 یا 1274 هجری شمسی در تهران به دنیا آمد ولی از یزدی تبارانی بود كه پدرش به تهران كوچ كرده بود.

وی افزود: سیاسی تحصیلات ابتدایی و متوسّطه را در تهران و در مدارس خرد و سلطانی گذراند و پس از فراغت از تحصیل به سال 1296 هجری شمسی معلّم دارالفنون شد كه یكی از مدارس بسیار معتبر دوران احمدشاه قاجار بود.

به گفته مسرت، سیاسی در آزمون اعزام دانشجویان به خارج شركت كرد و موفق شد و بدون درنگ راهی اروپا شد. با پیش آمدن جنگ جهانگیر، نخست به ناچار به تهران برگشت و دوباره در سال 1306 هجری شمسی راهی فرانسه شد و سرانجام توانست از دانشگاه سوربن پاریس، درجه عالی دكترا را بگیرد.

وی با بیان این كه موضوع پایان نامه ی سیاسی «ایران در برخورد با غرب» بود كه به دلیل محتوای خوب در همان پاریس چاپ شد و جایزه ی فرهنگستان فرانسه را هم دریافت كرد، ادامه داد: دكتر سیاسی در سال 1310 هجری شمسی به ایران بازگشت و استاد آموزشگاه دارالفنون، نظام و علوم سیاسی شد. نخست زبان فرانسه و آنگاه روانشناسی را تدریس كرد به طوری كه وی را نخستین پایه گذار علم روانشناسی در ایران به شیوه ی علمی و امروزی می دانند.

این پژوهشگر فرهنگی استان یزد عنوان كرد: دكتر سیاسی در سال 1312 هجری شمسی به ریاست تعلیمات عالیه منصوب شد و پس از بنیانگذاری دانشگاه تهران كه به همّت دكتر سیاسی و چند نفر دیگر انجام شد، رشته ی روانشناسی را در آنجا راه اندازی كرد و به استادی دانشكده های حقوق و علوم سیاسی و دانشكده ی ادبیات دانشگاه تهران رسید و پس از آن ریاست انجمن روانشناسان ایران و مؤسّسه روانشناسی دانشگاه تهران را برعهده گرفت.

وی ادامه داد: سیاسی در مرداد سال 1321 به وزارت فرهنگ آمد و بزرگ ترین خدمتش در دوره وزارت، گذراندن قانون تعلیمات اجباری از مجلس سیزدهم بود. وی دانشكده ی معقول و منقول را هم كه تعطیل شده بود، دوباره دایر كرد و دانشگاه را از وزارت فرهنگ جدا و مستقل كرد.

مسرت خاطرنشان كرد: دكتر سیاسی در سال 1322 در اعتراض به امور جاری، نامه ی تندی به نخست وزیر وقت نوشت و از مقام وزارت استعفا كرد و در انتخابات دوره ی چهاردهم مجلس شورای ملّی جزو 12 نفر نخست بود ولی ایشان به دلیل همان نامه و اعتراض از وكالت محروم شد.

به گفته وی، دكتر سیاسی پس از استقلال دانشگاه تهران به مدت 12 سال از 1321 تا 1333 هجری شمسی به ریاست دانشگاه تهران نه انتصاب بلكه انتخاب شد و این بسیار مهم بود كه استادان دانشگاه تهران وی را به ریاست دانشگاه تهران انتخاب كردند. در سال 1333 با یك نیرنگی، قانونی را به تصویب رسانده و وی را از كار بركنار كردند و پس از آن دیگر ریاست دانشگاه تهران، انتصابی شد.

مسرت اضافه كرد: وی موفق شد در دوران ریاست خود انتشارات دانشگاه تهران را بنیانگذاری كند و كتاب های زیادی به پشت كار و پیگیری خود چاپ كرد. مجله ی دانشكده ی ادبیات علوم انسانی هم در آن دوران پا گرفت. ریاست انجمن ایرانی فلسفه و علوم انسانی وابسته به یونسكو، ریاست دانشكده ی ادبیات و علوم انسانی و ریاست دانشسرای عالی تهران از دیگر مشاغل او بود.

این پژوهشگر یزدی با بیان این كه سیاسی از معدود استادانی بود كه در تمام طول دوره ی تدریس در دانشگاه تهران نظمی به دانشگاه داده بود، اظهار كرد: آثار زیادی از استاد سیاسی چاپ شده كه برخی از آن ها تا 30 بار تجدید چاپ شده است كه از آن جمله «اصول روانشناسی»،«دو ماه در پاریس»، «روانشناسی پرورشی»، «روانشناسی جنایی»، «علم و اخلاق»، «علم و نفس»، «فلسفه و منطق»، «مبانی روانكاوی»، «منطق و فلسفه» و «نظر عرفانی ابن سینا در حصول معرفت» است.

مسرت با اعلام این كه خوشبختانه كتابخانه ی شخصی ارزشمند دكتر سیاسی به همّت فرزندش دكتر «فریدون سیاسی» و پیگیری استاد «ایرج افشار» به كتابخانه ی مركزی دانشگاه یزد اهدا شد، در پایان یادآور شد: دكتر سیاسی 10 سال پایان عمر خود را در اروپا و آمریكا زندگی كرد و سرانجام در 96 سالگی در چهارم خردادماه 1369 به سرای جاوید شتافت.

انتهای پیام